Dodolan Jangan
DeningRofiatun Indah Fitriati
Durungngantibaskarajumedhulmadhangijagad.
Akuwismangkatsakangomahsaperlugolekapa sing
dadipanyambungeuripyakuwiragadutawadhuwit. Esukkuwidodolan taktata ning ngarep ruko
cilik, karo ngenteni wong-wong sing padha golek bakal
jangan. Bayem, sawi, kangkung, godhong pohong, lombok, brambang, lan
liya-liyane wis cumawis ning ndhuwur kothakan. Kabeh takteliti ora ana sing
kurang siji-sijia, bakal jangan lan bumbu-bumbu dapur wis komplit.
Ning
pasar Sampangan kene kanca-kancaku wis padha nata apa sing didolake. Dodolanku
isih padha numpuk ing ndhuwur kothakan, durung ana siji-sijiasing dituku. Kanca-kancaku padha ribut
nawakke
barang dagangane, aku uga melu nawakke barang daganganku supaya cepet entek.
“Mangga
janganne
Bu!” omonganku karo nawakke dagangan karo ibu-ibu sing gawa tas kranjang.
“Mangga
Bu, Pak. janganne isih padha seger-seger iki” taktawakke maneh supaya ana sing
gelem tuku daganganku.
“Mangga
Bu, badhe tumbas napa?” pitakonku marang wong lemu sing gawa daster
kembang-kembang.
“Kula
tumbas godhong pohonge Mbak, pinten niki?” pitakone wong lemu mau karo nggujeng
barang sing ditakonke.
“Niku
sak untinge rong ewu mangatus Bu. Badhe tumbas pinten?” wangsulanku maneh,
mastikake yen ibuke mau meh tuku pira.
“Wah,
boten saget kirang Mbak? Kula mendhet gangsal niki” nyang-nyangane wong lemu
mau”
“Saget, nanging
kirange niku mung limangatus mawon” wangsulanku, etung-etung kanggo penglaris.
“Nggih Mbak, kula
mendhet gangsal” ngendikane wong lemu mau.
“Niki Bu. Wonten
maleh?” pitakonku karo nawakke barang dagangan liyane.
“Sampun Mbak, niki
mawon” wangsulane wong lemu.
“Matur nuwun Bu.”
wangsulanku.
Sawise ibu mau
lunga, aku tetep mbengak-mbengok nawakake dodolanku. Ora ana wong maneh sing
mara ning daganganku iki. Saya sepi wong sing mara ning pasar sisih dagangan
sayur mayur, merga kabeh wis ora ana sing golek sayur mayur maneh. Wong-wong
padha marani dodolan pakeyan utawa prabotan-prabotan.
Aku tetep
mbengak-mbengok ngepasi ana wong sing nglewati daganganku. Nanging isih wae ora
ana sing mampir ing dodolanku. Ya ngene iki resikone wong dodolan, kadhang bisa
untung, kadhang bisa rugi.
Keprungu suwara
adzan Dhuhur, aku gage mberesi dodolanku.
“Yu, kok wis
diberesi?” pitakone wong sing dodolan ning pinggirku.
“Nggih Yu Tum, aku
meh solat ndhisik. Meh melu solat po?” wangsulanku karo njupuk rukuh.
“Inggih Yu,
mangkeh kula nyusul. Dodolanku durung payu kok.” Wangsulane Tumini.
“Aku ndhisik ya?”
omonganku gage budhal menyang langgar sing ana ing pasar.
Sandal tak copot
ing ngarep langgar, banjur aku nyelehake rukuh ning sisihku lan wudhu. Rukuh
tak jupuk, mlebu menyang langgar kanggo nglakoni kuwajiban sing dilakoni wong
muslim.
Solat patang
rekaat wis kelakon, banjur donga marang Gusthi sing menehi urip. Rukuh tak
lempit gage metu saka langgar, kanggo nerusake dodolan sapa ngerti mengko bisa
payu. Tak lanjutake lakuku ning dodolan karo golek es teh.
“Bang, kula
damelake es teh. Dibungkus nggih?” omonganku sawise tekan warung sega kucing.
“Nggih Mbak,”
wangsulane pedagang mau karo nggawekake pesenanku.
“Niki Buk, es teh e.”
Nglanjutke omongane karo nodhongake es teh.
“Inggih Bang. Niki
artane.” Wangsulanku karo menehi dhuwit lan njupuk es teh.
Tak lanjutake
mlakuku mlebu ning pasar karo nggawa kresek isine es teh. Sawise tekan ruko
cilikku, tak siapke maneh dodolan sing mau tak beresi. Ning kene kabeh padha
sibuk dol tinuku, nanging aku isih wae nyiapake dodolan sing tak tinggal solat
dhuhur. Suwarane ora bisa dianggep sepi, merga kabeh para pedagang
mbengak-mbengok nawakake dagangane. Aku banjur melu bengak-bengok nawakake
daganganku supaya ana sing mara ning daganganku.
Yen dina iki aku
ora oleh kasil, mengko anak-anakku sesuk meh tak sanguni apa. Ora mung kanggo
nyangoni anak-anakku, nanging uga ana keperluan liya sing kudu tak tandhangi.
Ana wong tuwa sing mara ing daganganku karo milih-milih dagangan sing ameh
dituku.
Ana maneh wong
sing mara ning daganganku, lan saya suwe daganganku akeh sing marani. Dadi aku
sibuk ngedoli wong-wong sing nyedhaki. Kabeh wis padha milih lan mbayar marang
aku, nganthi daganganku isih sithik. Lumayan, daganganku bisa payu ning awan
iki. Dadi aku ora bingung maneh karo urusan nyangoni utawa ngragati urusan
liyane sing ning omah.
Dagangan wis payu
akeh, wektu ya wis saya sore. Aku gage ngukuti daganganku banjur mulih. sawise
iku aku nyegat angkutan karo mlaku mara ing omah, merga aku wis suwe ngenteni
angkutan sing biasane mandhek ing ngarep pasar kuwi ora ana siji-sijio.Lakuku
wis saya adoh, isih wae ora ana angkutan sing lewat. Sawise tekan omah, Aku
ditakoni tanggaku “tumben mlaku Yu?” mengkana pitakone. “Ket mau ora ana
angkutan sing lewat kok Pak.” wangsulanku karo ngos-ngosan kaya wong bubar mlayu.
Duwitolehkudodolmau,
separoneareptakwehkeanakkugawesangulanmbayar SPP sekolahe.
Clingak-clingukanggonkunyawangdakuberiananjeroomahnangingoraanabocahe.
Dumandakanana Pak RT mlebuomahngabariaku yen ArifanakkumlebuRumahSakitmergakadadeankecelakaanditabraktrukgandengnalikamulihsekolah.
Maktrataprasaneatikungrungokekabarmau, dumandakanawakkulemes, rasane kaya
getihkumandekkakuoraobah. Ningcepet-cepetakudiboncengna Pak RT
menyangRumahSakitsaperlunilekianakku.
Tekan RS Pak RT bingungmergaAriforaananingruang UGD,
pancenemauyoananingruang UGD. “Ana ngendiparane? Apaya Pak RTmausalahwong? Ah
oramungkin.” (Batinku). Pak RT takonmarangpetugasebanjurngajakakuningruangan
sing gawemindahkeArif. OrakuwawaakunangiskejeranakkuArifmanggonanaruangmayat,
pas dakbukakainkafan sing nutupi awake pancenebenerkuwiArif,
bocahewisoragelemobahmaneh, awake kebakgeteh.
Sanyayagemborolehkunagisngringik-ngringiknyikepanakku. Akugeladhuwit sing
dijalukgawembayar SPP lansanguneolehkudodoljangandurungbisadakwehake.
Bola-baliakunyelukjenengeAring.
“Nang tangi, Nang. Ikidhuwitmutampanana. Arif… Arif…
Arif…” (Sansaya banter)
“Bu tangibu, sampun Siang
ibumbotensadeyanjanganwontenpeken?” (NgendikaneArif, karogugahibune)
(maknjenggiratIbunetangikaronyikepArif)
“NuwunGustiArifisehurip. Koweorapapa Rif?”
“Inggihmbotenmenapa-menapa Bu.”
Owalahjebulekabehmaumungkadadeanningngalamimpenku.
Mergakawanenanggonkutangi. Klebatanakuningkiwan, adus, tata-tata,
banjurmangkatmenyangpasarsaperludodolanjangan kaya sabendinane.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar